Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Opolu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Opolu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Witold Kozłowski
Protokolant:	st.sekr.sądowy Ewa Polewka

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2013 r. w Opolu

sprawy K. S. (1)

o wznowienie postępowania zakończonego decyzją z 12 października 2011 roku i wypłatę emerytury za okres od 1 października 2011r. do 21 listopada 2012r.

na skutek odwołania wnioskodawczyni

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 20 marca 2013 roku

nr (...)-1/25/SER

I.  Oddala odwołanie.

II.  Zasądza od wnioskodawczyni K. S. (1) na rzecz strony pozwanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na oryginale właściwy podpis

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni K. S. (2) w odwołaniu od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. Oddział w O. z dnia 20 marca 2013 roku wniosła o jej zmianę i wyrównanie emerytury za okres od 1.10.2011r. do 21.11.2012r.

Strona pozwana Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. domagała się oddalenia odwołania oraz zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego, liczonych od wartości przedmiotu sporu w kwocie 2.400 zł. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołania wskazano, iż wnioskodawczyni uzyskała prawo do emerytury z dniem 1.09.2008r. i wobec tego wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13.11.2012r. mocą którego TK uznał , iż art. 28 ustawy z dnia 156.12.2010r. o zmianie ustawy i o finansach publicznych oraz niektórych ustaw w zw. z art. 103a ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS - w zakresie w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury w okresie od 8.01.2009r. do 31.12.2010r. - bez konieczności rozwiązania stosunku pracy jest niezgodny z Konstytucją RP nie znajduje do niej zastosowania zwłaszcza, iż został ogłoszony 22.11.2012r. i z tym też dniem wskazany przepis utracił swoją moc prawną. W związku z tym zaskarżoną decyzją odmówiono zaspokojenia roszczeń wnioskodawczyni i uchylenia decyzji z dnia 12.10.2011r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 24.10.2008r. strona pozwana przyznała wnioskodawczyni prawo do emerytury poczynając od 1.08.2008r., realizując wniosek złożony w październiku 2008r. Wypłata emerytury uległa zawieszeniu wobec kontynuacji zatrudnienia trwającego przed przyznaniem emerytury.

Decyzją z dnia 20 marca 2013r. strona pozwana na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. odmówiła uchylenia decyzji z dnia 12.10.2011r. w części w jakiej decyzja ta zawiesza na podstawie art. 28 ustawy z dnia 16.12.2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych ustaw w zw. z art. 103 a ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS. (Dz. U z 2009r nr 153 poz. 1227 ze zm.) prawo do emerytury za okres od 1.10.2011r. do 21.11.2012r.

W uzasadnieniu podkreślono, iż decyzją z 12.10.2011r. w oparciu o wskazane wyżej przepisy zawieszono prawo do emerytury wnioskodawczyni wobec kontynuacji zatrudnienia. Wyrok TK z 13.11.2012r. wydany w sprawie K 2/2012 a dotyczący utraty mocy art. 28 cyt. ustawy z 16.12.2010r. i 103a ustawy z 17.12.1998r. został ogłoszony w Dzienniku Ustaw w dniu 22.11.2012r. i poczynając od tego dnia wskazane przepisy utraciły swoją moc prawną. Wskazany wyrok TK nie ma zastosowania do sytuacji wnioskodawczyni.

Wyrokiem z dnia 13 czerwca 2013r. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie zasądzając od wnioskodawczyni kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wyrok zapadł na rozprawie w obecności pełnomocnika ZUS nie będącego radcą prawnym z tym że odpowiedź na odwołanie została sporządzona przez radcę prawnego, który dołączył pełnomocnictwo. Wnioskodawczyni w terminie 7 dni nie złożyła wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Wnioskodawczyni aktualnie pobiera emeryturę poczynając od 22.11.2012r. w wysokości 2.515 złotych.

Dowód: akta emerytalne i akta sądowe.

W przedmiocie orzeczenia o kosztach procesu Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, przy czym w myśl § 3 tegoż przepisu do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się jego wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach. Zgodnie z art. 99 stronom reprezentowanym przez radcę prawnego zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata.

W sprawie występował pełnomocnik będący radcą prawnym, a odwołanie zostało oddalone w związku z tym należało przyjąć, że wnioskodawczyni jest stroną przegrywającą.

Zasady obliczania opłat za czynności radców prawnych zawarto w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielanej przez radcę prawnego ustawionego z urzędu (Dz.U nr 163 poz. 1349 ze zm.) . W paragrafie 11 ust. 2 cyt. Rozporządzenia przewidziano, że stawka minimalna w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego wynosi 60 złotych z tym, że zasądzając opłatę za czynności radcy Sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i nakład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do wyjaśnienia sprawy i rozstrzygnięcia (§ 2 ust. 1). Wysokość stawki minimalnej sprawach nie określonych w Rozporządzeniu ustala się przyjmując za podstawę stawkę w sprawach najbardziej zbliżonych (§ 5) .

Wnioskodawczyni domagała się we wniosku złożonym 7.12.2012r. wypłaty zawieszonej wcześniej emerytury za okres od 1.10.2011r. do 21.11.2012r. a więc za okres 13 miesięcy. W związku z tym Sąd uznał, iż spór w sprawie dotyczy świadczenia pieniężnego z ubezpieczenia społecznego ( emerytury) za okres zamknięty i właściwym do wyliczenia wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym będzie stawka minimalna określona w § 11 ust. 2 cyt. Rozporządzenia , a wynosząca 60 złotych .

Sąd wziął pod uwagę, iż nakład pracy pełnomocnika był niewielki wobec sporządzenia powtarzającej się w wielu sprawach odpowiedzi na odwołanie dotyczącej zaskarżonej decyzji. Pełnomocnik nie brał też udziału w rozprawie.

W ocenie Sądu w sprawie nie mogą mieć zastosowanie zasady naliczania wynagrodzenia określone w § 6 cyt. Rozporządzenia tj. nie można liczyć tego wynagrodzenia od wartości przedmiotu sprawy , który w niniejszej sprawie przekracza kwotę 10.000 złotych. Przedmiotem sporu nie było bowiem inne roszczenie, niż wskazane w ust. 2 § 11 i nie ma nawet potrzeby stosowania unormowań zawartych w § 5 cyt. Rozporządzenia tj. stosowania stawek w sprawach o najbardziej zbliżonym rodzaju. W odpowiedzi na odwołanie nie zawarto żadnego uzasadnienia co do sposobu naliczania kosztów zastępstwa procesowego. Wskazać należy również, iż Sąd Najwyższy w wielu swoich orzeczeniach wskazywał , iż w sprawach o wysokość kapitału początkowego, zwrot świadczenia rentowego nienależnie pobranego oraz o wysokość renty - dla obliczania kosztów zastępstwa procesowego właściwa jest stawka określona w § 11 ust. 2 wskazanego Rozporządzenia (patrz postanowienie SN z 18.10.2011r. w sprawie IIIUZ 23/11, postanowienie SN z 18.10.2010r. w sprawie IUZ 151/10 i postanowienie SN z 13.03.2012r. w sprawie IIUZ 3/12).

Sąd Okręgowy wykładnię przepisów dotyczącą kosztów zastępstwa procesowego zawartą w tych orzeczeniach Sądu Najwyższego w całości akceptuje i podziela zwłaszcza, że zasądzenie kosztów zastępstwa w żądanej wysokości byłoby również sprzeczne z art. 102 k.p.c. w sytuacji, kiedy roszczenie wnioskodawczyni należało oceniać w świetle dość skomplikowanej dla przeciętnego obywatela treści wyroku TK z 13.11.2012r. i powszechnie znanej praktyki ZUS podejmowania wypłaty emerytur za okres po ogłoszeniu wyroku TK dla osób, do których wyrok TK nie ma zastosowania ze względu na datę nabycia prawa do emerytury. Taka praktyka może rodzić przekonanie u innych świadczeniobiorców znajdujących się w podobnych sytuacjach o zasadności ich roszczeń, a tym samym skłaniać osoby pobierające świadczenia do wnoszenia odwołań od decyzji odmawiających zastosowania orzeczenia Trybunału za okres wsteczny.

Mając powyższe rozważania na uwadze Sąd na zasadzie art. 108 § 1 k.p.c. i cytowanych przepisów orzekł jak w punkcie II sentencji wyroku.