Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Opolu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Opolu VII Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.O. Jolanta Szajowska-Kulijewicz

Sędziowie: Sędzia S.O. Zbigniew Kwiatkowski – spr.

del. Sędzia S.R. M. K.

Protokolant: st. sekr. sąd. Marzena Rybak

przy udziale E. M.

Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Opolu

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2013 r.

sprawy J. N. (N.)

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Opolu

z dnia 05 lutego 2013 roku, sygn. akt VII K 504/12

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację oskarżonego za oczywiście bezzasadną.

II.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa i odstępuje od wymierzenia mu opłaty za II instancję.

Sygn. akt VII Ka 338/13

UZASADNIENIE

Oskarżony J. N. stanął pod zarzutem popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. i z art. 275 § 1 k.k. i z art. 276 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w ten sposób, że:

w dniu 19 grudnia 2009 roku w O., działając wspólnie i w porozumieniu z mężczyzną, co do którego skierowano do Sądu Rejonowego w Opolu akt oskarżenia w sprawie tut. Prokuratury o sygn. akt 4 Ds 1166/11, oraz innym nieustalonym do tej pory mężczyzną, grożąc T. S. (1) natychmiastowym użyciem przemocy, a także szarpiąc za ubranie doprowadzili pokrzywdzonego do stanu bezbronności, a następnie z kieszeni jego kurtki zabrali w celu przywłaszczenia portfel z zawartością pieniędzy w kwocie 700 Euro, niemiecki dowód osobisty, niemiecką kartę ubezpieczeniową, niemiecką kartę podatkową, książeczkę wojskową oraz karty bankomatowe banków (...) o C..

Sąd Rejonowy w Opolu wyrokiem z dnia 05 lutego 2013 roku, sygn. akt VII K 504/12:

1. oskarżonego J. N. uznał winnym czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 276 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i za to przestępstwo na podstawie art. 280 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

2. na podstawie art. 415 § 4 k.p.k. zasądził tytułem odszkodowania z urzędu od oskarżonego J. N. na rzecz pokrzywdzonego T. S. (1) kwotę 2.968 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 grudnia 2009 r. do dnia zapłaty;

3. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty kosztów sądowych i obciążył nimi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył oskarżony J. N. zarzucając:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenie polegający na uznaniu oskarżonego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu

- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Stawiając powyższe zarzuty wniósł o uniewinnienie od stawianego zarzutu ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji ewentualnie w przypadku nie uwzględnienia wniosku o uniewinnienie wniósł o złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności poprzez warunkowe jej zawieszenie.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego J. N. nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. (...) vista należy zauważyć, iż autor apelacji w ogóle nie wskazał w niej na czym ów błąd polega. W związku z tym należy wyjaśnić, że przyczyn błędu w ustaleniach faktycznych może być wiele. Wśród nich najczęściej występują: niewiarygodność źródeł dowodowych, nieuwzględnienie wszystkich faktów wynikających z przeprowadzonych dowodów, oparcie orzeczenia na okolicznościach nieudowodnionych, a więc takich, które nie wynikają z przeprowadzonych dowodów, sprzeczność wniosków między sobą, sprzeczność wniosków z zebranymi dowodami, sprzeczność między faktami ustalonymi przez sąd i nietrafność przyjętych kryteriów oceny (zob: K. Marszał i inni: Proces karny. Przebieg postępowania pod redakcją K. Marszała. Katowice 2008, s.203-204).

W rozpoznawanej sprawie żadna z wyżej wymienionych przyczyn błędu w ustaleniach faktycznych nie została sformułowana. Zatem zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, podniesiony w środku odwoławczym, sprowadza się li tylko do polemiki z trafnymi ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd meriti w tej sprawie i wskazuje na rozbieżności między stanem faktycznym ustalonym przez sąd a oceną materiału dowodowego dokonaną przez apelującego. Nie konkretyzuje natomiast na czym polega błąd sądu I instancji popełniony w procesie ustalania faktów sprawy, dlatego też nie może być on uwzględniony (tak też: P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek: Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz do art. 297-467. Pod red. Prof. P. Hofmańskiego. Wydanie 3. Warszawa 2007, s. 666 i powołane tam poglądy doktryny).

To w konsekwencji pozwala skonstatować, iż w przedmiotowej sprawie sąd I instancji dokonał trafnych ustaleń faktycznych, zebrany w sprawie materiał dowodowy należycie rozważył i w granicach zakreślonych treścią art. 7 k.p.k. wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu czynu, jego kwalifikacji prawnej i wymiaru kary.

Zważyć bowiem należy, iż w rozpoznawanej sprawie sąd meriti dokonując ustaleń faktycznych poczynił je na zeznaniach pokrzywdzonego T. S. (1), zeznaniach świadka D. H., częściowo zaś na zeznaniach A. G., a także na wyjaśnieniach samego oskarżonego J. N.. Sąd I instancji słusznie uznał, iż zeznania pokrzywdzonego T. S. w całości zasługują na wiarę, gdyż zeznał on w sposób jednoznaczny, logiczny i konsekwentny, w jakich okolicznościach oskarżony, wraz z innym nieustalonym mężczyzną, doprowadzili go do stanu bezbronności, a następnie zabrali z kieszeni jego kurtki w celu przywłaszczenia portfel z zawartością 700 Euro, niemiecki dowód osobisty, niemiecką karte ubezpieczeniową, niemiecką kartę podatkową, książeczką wojskową oraz karty bankomatowe Banku (...). Zeznania pokrzywdzonego znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków A. G. i D. H..

W świetle powyższych dowodów, których wnikliwej analizy i oceny dokonał sąd I instancji, przypisanie winy oskarżonemu w zakresie popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k., art. 275 § 1 k.k., art. 276 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. jest zasadne.

Podkreślić należy, iż sprawca wypełnia znamiona przestępstwa określonego w art. 280 § 1 k.k. nie tylko wtedy, gdy przystępując do użycia przemocy ma z góry powzięty zamiar zaboru mienia, ale także wtedy, gdy takiego zamiaru nie ma, ale w czasie rozpoczęcia użycia środków wskazanych w art. 280 § 1 k.k., zamiar ten wykrystalizował się u sprawcy i poprzedzał zabór rzeczy.

Tak więc, istota rozboju w rozumieniu art. 280 § 1 k.k. polega na tym, że sprawca stosuje przemoc lub groźbę użycia natychmiastowego gwałtu na osobie po to, aby niesłusznie zawładnąć cudzą rzeczą i przywłaszczyć ją.

Przechodząc do, podniesionego w apelacji, zarzutu „rażącej niewspółmierności kary” pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego należy skonstatować, iż jest on także bezzasadny w stopniu oczywistym. W związku z tym należy wyjaśnić, że rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzi wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na wymiar kary można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica między karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, a karą wymierzoną w I instancji (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1973 r., (...) 254/73. OSNPG z 1973, z.3-4, poz.51). Zatem zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić wówczas, gdy orzeczona kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia ona w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, wskutek czego w odczuciu społecznym jest karą niesprawiedliwą. Zatem niewspółmierność rażąca, – to znaczna, zasadnicza „rzucająca się w oczy” różnica między karą wymierzoną a karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu i osobowości sprawcy. Jeśli w tym kontekście zważy się, że sąd I instancji w rozpoznawanej sprawie orzekł wobec oskarżonego karę o charakterze izolacyjnym, która oscyluje wokół dolnego ustawowego zagrożenia za przypisane mu przestępstwo, to należy stwierdzić, iż wymierzona wobec oskarżonego J. N. kara bezwzględna 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, nie może uchodzić za rażąco surową, czy też niewspółmierną. W tym kontekście zwrócić trzeba uwagę, iż oskarżony, mimo młodego wieku, był 16-krotnie karany za różnego rodzaju przestępstwa (k. 96-98). To prowadzi do wniosku, iż oskarżony jest osobnikiem wysoce zdemoralizowanym, którego proces resocjalizacji powinien przebiegać li tylko w warunkach kary o charakterze izolacyjnym.

Zważyć bowiem należy, iż sąd meriti orzekając wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności we wskazanym wyżej wymiarze miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary ujęte w art. 53 k.k. i w rezultacie zajął trafne stanowisko, – co wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku – że w tym konkretnym wypadku za orzeczeniem kary o charakterze izolacyjnym przemawia przede wszystkim brak pozytywnej prognozy kryminologicznej, która uzasadniałaby przekonanie sądu, iż mimo kolejnego warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, za przypisane mu przestępstwo, będzie on w przyszłości ponownie przestrzegał obowiązującego porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa.

Nie można podzielić wniosku autora apelacji w kwestii dotyczącej zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego od zarzutu popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Jak zostało już wskazane, w świetle całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, wina oskarżonego w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu została w całości udowodniona, stad też wniosek o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego przestępstwa jest oczywiście bezzasadny.

Nietrafny jest także wniosek autora apelacji w przedmiocie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż wszelkie dowody niezbędne do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w tej sprawie zostały przeprowadzone, a ich wnikliwa analiza i merytoryczna ocena została dokonana przez sąd meriti prawidłowo.

Z tych powodów apelację oskarżonego należało uznać za oczywiście bezzasadną.

Z przytoczonych względów sąd odwoławczy – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 456 k.p.k. – orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

Orzeczenie o kosztach za postępowanie odwoławcze uzasadnia przepis art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).