Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Opolu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Opolu

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Jolanta Madziała- Stysiak ( spr.)

Sędziowie: sędzia Katarzyna Wiatrak

sędzia Tomasz Wierzchowiec

Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Buczarska

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2021r. w Opolu na rozprawie

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko J. W. (1)

o zapłatę wynagrodzenia

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Opolu Wydziału IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 28 maja 2018r. sygn. akt IV P 482/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt I w ten sposób, że zasądza od strony pozwanej J. W. (1) na rzecz powoda J. K. kwotę 10.396,80 zł (dziesięć tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt sześć złotych 80/100 groszy ) tytułem wynagrodzenia za pracę, a w pozostałej części powództwo oddala,

II.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt II w ten sposób, że kwotę 2.700 zł zastępuje kwotą 2.073 zł oraz nakazuje ściągnąć od pozwanego J. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Opolu kwotę 519,84 zł tytułem opłaty sądowej od uiszczenia której powód był zwolniony,

III.  zasądza od powoda J. K. na rzecz pozwanego J. W. (1) kwotę 1.481,10 zł tytułem zwrotu części kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym .

na oryginale właściwie podpisy

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Opolu wyrokiem z 28 maja 2018r. oddalił powództwo J. K., który domagał się zapłaty od pozwanego J. W. (1) kwoty 43.960zł brutto tytułem wynagrodzenia zasadniczego za okres od 1 lipca 2014r. do 30 marca 2017r.

Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.700zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniósł powód J. K. wnosząc o zmianę wyroku i zasądzenie żądanej kwoty wynagrodzenia tj. 32.640 zł netto.

Zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, bowiem pozwany nie przedstawił żadnych dowodów księgowych na potwierdzenie wypłaty wynagrodzenia zasadniczego.

Wskazani świadkowie P. P. i A. G. nie potwierdzili wypłaty z list płac i zeznawali ogólnikowo o wypłaceniu zaliczek kierowcom i wliczeniu delegacji.

Firma pozwanego powinna prowadzić rachunkowość i księgowość, rozliczać wszystkie wypłaty, czego nie zrobiła.

Gotówką rozliczane były przede wszystkim delegacje i wyjazdy samochodem na terenie kraju i za granicę, natomiast wypłata wynagrodzenia zasadniczego nie była dokonywana. Przedłożone listy płac są anonimowe, nie wiadomo kto wypłacił gotówkę .

Przelewy przedłożone przez pracodawcę dotyczą wypłaty delegacji i wynagrodzenia za wyjazdy za granicę, bowiem za 1 dzień pobytu pracodawca płacił 150zł. W okresie od 1 stycznia 2016r. do 9 marca 2017r. łącznie powód wyjeżdżał za granicę 173 razy i z tego tytułu powinien otrzymać kwotę 25.950zł. Z przedłożonych przelewów wynika, że taką kwotę otrzymał , o czym świadczy również wyciąg z jego rachunku..

Za wskazany okres brak wypłat wynagrodzenia zasadniczego na kwotę 13.922zł.

Pozwany J. W. (1) w odpowiedzi na apelację powoda domagał się jej oddalenia i zarządzenia kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu odpowiednio podkreślono, że zarzuty apelacji są bezzasadne i stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego w Opolu.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że za sporny okres powód otrzymał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości odpowiadającej umowie o pracę.

Sąd Rejonowy nie naruszył dyspozycji art. 233 §1 k.p.c. i dokonał prawidłowej oceny zgromadzonych dowodów.

W szczególności podpisane własnoręcznie przez powoda listę płac za sporny okres oraz niezakwestionowane deklaracje PIT-11 oraz rozwiązanie umowy za porozumieniem stron potwierdza, że powód , poza należnościami za podróże służbowe , otrzymał również wynagrodzenie zasadnicze.

Wyrokiem z dnia 22 listopada 2018r. Sąd Okręgowy w Opolu :

IV.  zmienił zaskarżony wyrok w pkt I w ten sposób, że zasądził od strony pozwanej J. W. (1) na rzecz powoda J. K. kwotę 14.027,70 zł ( czternaście tysięcy dwadzieścia siedem złotych 70/100) tytułem wynagrodzenia za pracę, a w pozostałej części powództwo oddalił ,

V.  zmienił zaskarżony wyrok w pkt II w ten sposób, że kwotę 2700 zł zastąpił kwotą 1836 zł oraz nakazał ściągnąć od pozwanego J. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Opolu kwotę 701 zł tytułem opłaty sądowej od uiszczenia której powód był zwolniony,

VI.  w pozostałej części apelację oddalił,

VII.  zasądził od powoda J. K. na rzecz pozwanego J. W. (1) kwotę 908 zł tytułem zwrotu części kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu z 22 listopada 2018r. pozwany J. W. (1) wniósł skargę kasacyjną , opierając ją na obu podstawach kasacyjnych : naruszeniu przepisów postępowania mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy ( art.398 ³§1 kpc ) , a to : art.328 § 2 kpc, art.382 kpc w zw. z art.233 § 1 kpc oraz naruszenie prawa materialnego ( art. art.398 ³§1 kpc) tj. art. 6 kc w zw. z art.300 kp w zw. z art.22 §1 kp , art.21 ust.1 pkt. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych , wnosząc o uchylenie zaskarżonej części wyroku Sądu Okręgowego w Opolu z 22 listopada 2018r. i przekazanie sprawy Sądowi II instancji do ponownego rozpoznania.

Powód wniósł o odmowę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania , oddalenie skargi kasacyjnej w przypadku przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania , zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania kasacyjnego.

Sąd Najwyższy wyrokiem z 29 września 2020r. uchylił zaskarżony wyrok w pkt. I i II i sprawę w tej część przekazał Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Sąd Okręgowy po ponownym rozpoznaniu sprawy ustalił dodatkowo co następuje:

Pozwany J. W. (2) prowadzący firmę transportową nie posiada listy wypłat wynagrodzenia zasadniczego na rzecz powoda J. K. za miesiąc: październik 2014r., od czerwca do września 2015r., kwiecień 2016r.

W przedłożonych listach płac za miesiące lipiec – grudzień 2014r. ( k. 55-57 ) brak listy płac za październik 2014r.

Pozwany przedłożył na zarządzenie Sądu dokumenty dotyczące wynagrodzenia za miesiące czerwiec 2015r. ,lipiec 2015r., sierpień 2015r. , wrzesień 2015r. :

-przelew z rachunku z 07.07.2015r. : kwota 1500zł , tytuł diety ,

- rozliczenie kierowcy za okres od 25.05.2015r. do 28.07.2015r. : 33 x 150 zł =4.950zł, zaliczka 1.500zł. ,

- rozliczenie kierowcy za okres od 07.08.2015r. do 09.08.2015r. -300zł,

-rozliczenie kierowcy za okres od 09.08.2015r. do 28.08.2015r.: brak wpisanej kwoty,

-rozliczenie kierowcy za okres od 04.09.2015r. do 06.09.2015r. : 300zł,

-rozliczenie kierowcy za okres od 12.10.2014r. do 26.10.2015r. :13x 150 =1950zł , wypłacono ok.500zł , reszta do wypłaty-1450zł.

W dniu 7 lipca 2015r. powód otrzymał na swój rachunek bankowy przelew kwoty 1.500zł tytułem diety.

Za miesiące od lipca 2015r. do września 2015r. brak jest przelewów na rachunek bankowy powoda z tytułu wypłaty wynagrodzenia.

Powód nie otrzymał wynagrodzenia za miesiące : czerwiec 2015r., lipiec 2015r., sierpień 2015r., wrzesień 2015r.

Powód w okresie od 08.10.2015r. do 01.04.2016r. przebywał na L-4 ( świadectwo pracy z 03.04.2017r. –k.47 ).

W dniach : 12.01.2016r. ,10.02.2016r. ,11.03.2016r., 14.04.2016r. pozwany przelał na rachunek powoda kwoty po ok.1100zł, przy czym przelew z 14.04.2016r. jest na kwotę 1.104zł. Przelewy te opisane są jako wynagrodzenie chorobowe. (k.31 i 147).

Kolejny przelew został dokonany dopiero w dniu 28.05.2016r. na kwotę 1500zł opisany jako wynagrodzenie + diety. ( k. 147).

Powód nie otrzymał wynagrodzenia zasadniczego za kwiecień 2016r. .

Powód był zatrudniony do 31.03.2017r. W okresie od 14.03.2017r. do 26.03.2017r. przebywał na L-4. W dniu 20.04.2017r. pozwany przelał , już po zakończeniu zatrudnienia , na rzecz powoda kwotę 1.355,20 zł opisaną jako wynagrodzenie + chorobowe ( k. 146) .

Dowód: załączone listy wypłat wynagrodzeń, wyciąg z historii rachunku bankowego J. W. (1) za okres od 1 stycznia 2016r. do 31 grudnia 2017r., rozliczenia kierowcy z tytułu wyjazdów zagranicznych – k. 55-67, 148-156,

-świadectwo pracy –k.47.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda , po ponownym rozpoznaniu sprawy przez Sad Okręgowy , wobec uchylenia w wyniku rozpoznania skargi kasacyjnej pkt. I i II wyroku Sądu Okręgowego z 22.11.2018r. , była rozpatrywana jedynie w zakresie kwoty wskazanej w pkt. I zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku tj. 14.027,70 zł. Podkreślić należy , że rozstrzygnięcie zawarte w pkt. III wyroku Sądu Okręgowego, w którym oddalono apelację powoda w pozostałej części , jest prawomocne.

W pkt. I wyroku Sądu Okręgowego z 22.11.2018r. zasądzono na rzecz powoda wynagrodzenie za miesiące, za które pracodawca nie przedstawił list płac i za które uznano , że powód nie otrzymał wynagrodzenia tj. za październik 2014r. ( 1680zł ) , za miesiące od czerwca do września 2015r. ( 7.000zł = 4 x 1750 zł ) za okres od 8 kwietnia do 30 kwietnia 2016r. ( 1497,90zł ) oraz za luty 2017r. ( 2.000zł ) , co jak wskazano łącznie stanowiło kwotę z pkt. I wyroku tj. 14.027,70zł .

W tym miejscu zauważyć należy ,że doszło do omyłki rachunkowej , bowiem suma powyższych kwot stanowi 12.177,90 zł.

Sąd Okręgowy rozpoznający sprawę po uchyleniu pkt. I , uznaje , że apelacja powoda jest zasadna w zakresie kwoty 10.396,80zł i jako taka zasługuje na uwzględnienie , co znalazło odzwierciedlenie w pkt. I wyroku . Powyższa kwota stanowi wynagrodzenie należne powodowi za miesiące : październik 2014r. ( 1680 zł ) ; czerwiec 2015r., lipiec 2015r. , sierpień 2015r. i wrzesień 2015r. ( 4x 1750 zł ) , za 20 dni pracy w kwietniu 2016 r. ( w dniu 01.04.2016r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim , więc wynagrodzenie za kwiecień : 1850 :21 dni pracy = 88,09zł .

Za 20 dni pracy x 88,09zł =1716,80 zł) .

Łącznie jest to kwota wskazana w pkt. I wyroku – 10.396,80zł.

Tym samym zainicjowana przez powoda kontrola instancyjna prowadzi do wzruszenia orzeczenia, bowiem Sąd Okręgowy nie podziela poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, a to dlatego że stanowią one wynik niewłaściwej oceny zebranego materiału dowodowego.

Przypomnieć należy , że roszczenie powoda – uwzględnione w pkt. I wyroku z 22.11.2018r. – o wynagrodzenie dotyczyło miesięcy październik 2014r. , czerwiec-wrzesień 2015r., kwiecień 2016r. , marzec 2017r. ( w uzasadnieniu Sądu Okręgowego omyłkowo wskazano , że za miesiąc luty nie przedstawiono dokumentów płacowych , jednak w zarządzeniu z dnia 25.10.2018r. zobowiązano pozwanego do przedłożenia listy płac za marzec 2017r. –k. 143. ) . Istotne w sprawie jest również , że sama wysokość należnego powodowi wynagrodzenia za w/w miesiące nie była sporna pomiędzy stronami, powód wynagrodzenie zasadnicze w wysokości minimalnego wynagrodzenia krajowego .

Spór sprowadzał się zatem do rozstrzygnięcia , czy kwoty wynagrodzenia za wyżej wymienione miesiące zostały przez pracodawcę powodowi wypłacone.

Odnośnie oceny materialnoprawnej Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własną ocenę Sądu Najwyższego zawartą w wydanym w rozpatrywanej sprawie wyroku z dnia 6 lutego 2019r. sygn. akt III PK 51/19.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy przyjmuje , że pozwany pracodawca nie przedstawił dokumentacji potwierdzającej wypłatę dochodzonych przez powoda kwot wynagrodzenia zasadniczego za miesiące październik 2014r. , czerwiec-wrzesień 2015r., kwiecień 2016r . W odniesieniu do miesiąca marca 2017r. Sąd uznał , że powód otrzymał należne wynagrodzenie zasadnicze , wobec przedłożenia wiarygodnego dokumentu płacowego w postaci przelewu wynagrodzenia.

W tym zakresie powtórzyć za Sądem Najwyższym należy, że podstawowym dowodem w sprawie winny być prawidłowa dokumentacja płacowa , potwierdzająca pobranie przez powoda spornych należności premiowych , których w sprawie za wskazane miesiące brakuje .

Przepis art. 94 pkt 5 k.p. przewiduje obowiązek pracodawcy względem indywidualnego pracownika w zakresie terminowego i prawidłowego wypłacania wynagrodzenia, który odnosi się do określonego w art. 22 § 1 i art. 13 k.p. oraz skonkretyzowanego w Dziale III i innych przepisach Kodeksu, a także układach zbiorowych pracy, regulaminach wynagradzania i pracy – prawa do wynagrodzenia za wykonaną pracę. Celem tej regulacji jest szczególna ochrona wynagrodzenia za pracę jako na ogół jedynego źródła utrzymania pracownika i jego rodziny. Minimalna częstotliwość i najpóźniejszy dopuszczalny termin wypłaty określone zostały w art. 85 k.p., natomiast konkretny termin, miejsce, czas i częstotliwość wypłaty, zgodnie z art. 104 ¹ pkt 5 k.p., powinny zostać ustalone w regulaminie pracy. Prawidłowe wypłacenie wynagrodzenia za pracę oznacza jego wypłatę w pełnej przysługującej pracownikowi wysokości (zgodnie z przyjętym systemem mierników wartości pracy), w odpowiedniej formie (pieniężnej), przy dochowaniu przepisów o sposobie realizacji wypłaty . Stosownie do § 8 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (Dz. U. Nr 62, poz. 286 ze zm.), pracodawca zakłada i prowadzi odrębnie dla każdego pracownika: kartę ewidencji czasu pracy w zakresie obejmującym: pracę w poszczególnych dobach, w tym pracę w niedziele i święta, w porze nocnej, w godzinach nadliczbowych oraz w dni wolne od pracy wynikające z rozkładu czasu pracy w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy, a także dyżury, urlopy, zwolnienia od pracy oraz inne usprawiedliwione i nieusprawiedliwione nieobecności w pracy; w stosunku do pracowników młodocianych pracodawca uwzględnia w ewidencji także czas ich pracy przy pracach wzbronionych młodocianym, których wykonywanie jest dozwolone w celu odbycia przez nich przygotowania zawodowego, a także imienną kartę (listę) wypłacanego wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń związanych z pracą. Oczywistym pozostaje więc w świetle powyższych uregulowań, iż to na pracodawcy ciąży obowiązek należytego wypłacenia wynagrodzenia swojemu pracownikowi, a w razie procesu, to na nim spoczywa także obowiązek wykazania takiej wypłaty (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.; wyrok SN z dnia 14 maja 1999 r., I PKN 62/99). Obowiązek prawidłowego i terminowego wypłacania wynagrodzenia za pracę odnosi się także do wypłaty innych świadczeń przysługujących pracownikowi. W wyroku z dnia 4 października 2000 r. (I PKN 71/00), Sąd Najwyższy stwierdził, że z obowiązku prowadzenia ewidencji czasu pracy wynikają konsekwencje w zakresie ciężaru dowodu (art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.) polegające na tym, że to na pracodawcy spoczywa ciężar udowodnienia rzeczywistego czasu pracy pracownika z uwzględnieniem pracy w godzinach nadliczbowych. Także w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 maja 1999 r. (I PKN 665/98) SN wskazał, że brak dokumentacji wynikający z zaniechania jej prowadzenia przez pracodawcę powoduje zmianę wynikającego z art. 6 k.c. rozkładu ciężaru dowodu i przerzucenie go na osobę zaprzeczającą udokumentowanym faktom, z których strona procesowa wywodzi skutki prawne . Warto dodać, że przytoczone tezy orzeczeń są wyrazem ogólniejszego stanowiska orzecznictwa sądowego, ukształtowanego na tle art. 6 k.c. , zgodnie z którym, w przypadkach, gdy jedna ze stron swoim postępowaniem uniemożliwia lub poważnie utrudnia wykazanie okoliczności przeciwnikowi, na którym spoczywał ciężar ich udowodnienia, wówczas na tę stronę przechodzi ciężar dowodu co do tego, że okoliczności takie nie zachodziły (por. wyrok SN z dnia 3 marca 1971 r., II PR 453/70). Podsumowując powyższe wywody Sąd wskazuje, że ciężar dowodu co do prawidłowego dokonania wypłaty wynagrodzenia spoczywa na pracodawcy (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Z tego obowiązku pozwany nie wywiązał się w odniesieniu do miesięcy : październik 2014r. , czerwiec – wrzesień 2015r. , 02.-30.04.2016r. , nie przedkładając nie tylko list płac , ale również bankowych dowodów przelewu , które mogłyby stanowić podstawę ustalenia , że doszło wypłaty wynagrodzenia na rzecz powoda.

W tym zakresie Sąd za wiarygodne uznał twierdzenia powoda , że nie otrzymał należnego wynagrodzenia za wymienione miesiące pracy, jakkolwiek na marginesie zaznaczyć trzeba , że negatywnie ocenić należało założenie powoda , który podpisał , jak sam wskazał , listy płac , następnie wystąpił z pozwem o wynagrodzenie po upływie ½ roku od rozwiązania stosunku pracy , że zostaną w pełni podzielone jego twierdzenia o braku wypłaty wynagrodzenia za cały okres prawie trzech lat pracy .

Sąd przyjął za wiarygodne , odnośnie zasad wypłaty wynagrodzenia , zeznanie pozwanego , że kierowcy otrzymywali wynagrodzenia zasadnicze głównie gotówką, a dla potwierdzenia wypłaty podpisywali przygotowane listy płac po przyjeździe z wyjazdów oraz że podpisywanie list płac nie łączyło się z jednoczesną wypłatą wynagrodzenia.

Potwierdzone to zostało zeznaniami świadka P. P. , który wskazał , że kiedy kierowcy podpisywali listy płac , pracodawca nigdy nie wypłacał im wówczas gotówki. Świadek A. G. wskazał , że wynagrodzenie było wypłacane różnie – do ręki , w formie przelewu. Również A. F. potwierdza taki sposób wypłaty i kwitowania wynagrodzenia zasadniczego wskazując , że wynagrodzenie otrzymywał gotówką i podpisywał listy płac . Świadek J. F. również potwierdza , że jak odbierał gotówkę , to nie podpisywał listy płac , listy płac podpisywał od czasu do czasu.

W tym miejscu należy podkreślić , że w realiach procesowych sprawy , gdy przedmiotem sporu objęta jest okoliczność wypłaty wynagrodzenia za konkretne miesiące , Sąd nie oparł się na zeznaniach świadków słuchanych w sprawie . Świadkowie bowiem nie zeznawali na okoliczność - co jest to raczej niemożliwe z uwagi długość spornego prawie trzyletniego okresu zatrudnienia powoda, za jakie miesiące powód faktycznie otrzymał wynagrodzenie , za jakie podpisał listy płac. Na podstawie zeznań wyżej wskazanych świadków i pozwanego można jedynie ustalić pewne zasady wypłaty i potwierdzania otrzymywania wynagrodzenia przez kierowców .

To na stronie pozwanej spoczywał ciężar udowodnienia, iż powód otrzymał wynagrodzenie i w tym zakresie na nią spadają negatywne skutki nieudowodnienia tej kwestii, przejawiające się w uznaniu za w pełni wiarygodne wszelkich twierdzeń powoda w tym zakresie. Należy przy tym podkreślić, iż pozwany nie wskazywał, że powód za wskazane miesiące pokwitował odbiór wynagrodzenia na liście płac lub też dokonano przelewu wynagrodzenia .

Ciężar (udowodnienia faktu) rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu. Orzekanie w procesie cywilnym tylko w takim zakresie uwzględnia przekonanie i pogląd strony na istotne okoliczności, w jakim zostaną one poparte dowodami (tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 28 kwietnia 1998 r., I ACa 308/98).

Sąd zasądził na rzecz powoda wynagrodzenie za październik 2014r. w kwocie 1680 zł bowiem w przedłożonych listach płac za miesiące lipiec – grudzień 2014r. ( k. 55-57 ) brak listy płac za październik 2014r.

Również za miesiące czerwiec 2015r. , lipiec 2015r., sierpień 2015r. i wrzesień 2015r. zasądzono wynagrodzenie na rzecz powoda - po 1750 zł za każdy miesiąc. Pozwany przedłożył na zarządzenie Sądu dokumenty dotyczące wynagrodzenia za miesiące czerwiec ,lipiec sierpień i wrzesień 2015r. :

-przelew z rachunku z 07.07.2015r. : kwota 1500zł , tytuł diety . Przelew ten nie dotyczy wynagrodzenia, lecz jak to określono w tytule – diety.

- rozliczenie kierowcy za okres od 25.05.2015r. do 28.07.2015r. : 33 x 150 zł =4.950zł, zaliczka 1.500zł. , rozliczenie kierowcy za okres od 07.08.2015r. do 09.08.2015r. -300zł, -rozliczenie kierowcy za okres od 09.08.2015r. do 28.08.2015r.: brak wpisanej kwoty, -rozliczenie kierowcy za okres od 04.09.2015r. do 06.09.2015r. : 300zł, -rozliczenie kierowcy za okres od 12.10.2014r. do 26.10.2015r. :13x 150 =1950zł , wypłacono ok.500zł , reszta do wypłaty-1450zł. Mając na uwadze zasady naliczania diet , ustalone kwoty diet za jeden dzień podróży służbowej , uznać należało że powyższe dokumenty – rozliczenia kierowcy , nie dotyczą wynagrodzenia , lecz właśnie diet. Nie sposób w żadnej mierze uznać , że potwierdzają wypłatę na rzecz powoda wynagrodzenia zasadniczego. Za miesiące od czerwca do września 2015r. brak jest przelewów na rachunek bankowy powoda z tytułu wypłaty wynagrodzenia.

Tym samym Sąd przyjął , że powód nie otrzymał wynagrodzenia za miesiące : czerwiec 2015r. , lipiec 2015r. , sierpień 2015r. , wrzesień 2015r.

Sąd zasądził na rzecz powoda wynagrodzenie za okres od 2 kwietnia do 30 kwietnia 2016r. Powód w okresie od 08.10.2015r. do 01.04.2016r. przebywał na L-4, jak to wynika ze świadectwa pracy z 03.04.2017r. –k.47 .

W dniach : 12.01.2016r. ,10.02.2016r. ,11.03.2016r., 14.04.2016r. pozwany przelał na rachunek powoda kwoty po ok.1100zł, przy czym przelew z 14.04.2016r. jest na kwotę 1.104zł. Przelewy te opisane są jako wynagrodzenie chorobowe. (k.31 i 147). Mając na uwadze oświadczenie powoda , że wynagrodzenie chorobowe było wypłacane w okolicach połowy miesiąca , przyjąć należało , również z uwagi na opis tytułu przelewu ,, wynagrodzenie chorobowe ’’, że powyższe przelewy dotyczą wypłat z tytułu nieobecności w pracy powoda w związku z chorobą , w tym za 01.04.2016r. tj. za ostatni dzień zwolnienia lekarskiego. Kolejny przelew został dokonany dopiero w dniu 28.05.2016r. na kwotę 1500zł opisany jako wynagrodzenie + diety ( k. 147), a tym samym brak dowodu na wypłatę wynagrodzenia za pracę świadczoną przez powoda w okresie od 2 kwietnia do 30 kwietnia 2016r.

W odniesieniu do wynagrodzenia za marzec 2017r. , Sąd uznał , że wynagrodzenie zasadnicze za ten miesiąc zostało wypłacone. Powód był zatrudniony do 31.03.2017r. W okresie od 14.03.2017r. do 26.03.2017r. przebywał na L-4. W dniu 20.04.2017r. pozwany przelał , już po zakończeniu zatrudnienia , na rzecz powoda kwotę 1.355,20 zł opisana jako wynagrodzenie + chorobowe ( k. 146) , co należy uznać za wykonanie obowiązku pracodawcy zapłaty wynagrodzenia za pracę za miesiąc marzec 2017r..

Przypomnieć należy , że w odniesieniu do wypłaty wynagrodzenia za miesiąc luty 2017r. istnieje dowód w postaci listy płac na karcie 29 , na co również zwrócił uwagę Sąd Najwyższy przy rozpoznawaniu skargi kasacyjnej.

Dodać należy w sprawie , że Sąd nie podzielił twierdzeń pozwanego , że formularze PIT- 11 stanowią dowód wypłaty wynagrodzenia zasadniczego . Kwoty w nich wymieniane nie odpowiadają sumie wynagrodzeń minimalnych jakie w danym roku powinien otrzymać powód, nie dotyczą potwierdzenia przez pracownika otrzymania wynagrodzenia , a jedynie odbioru formularza podatkowego. Nadto to obowiązkiem pracodawcy jako płatnika jest prawidłowe rozliczenie i odprowadzenie należności podatkowych .

Mając powyższe na uwadze w pkt. I wyroku sądu Okręgowego zmieniono zaskarżony wyrok w pkt. I w ten sposób , ze zasądzona od pozwanego J. W. (1) na rzecz powoda J. K. kwotę 10.396,80 zł tytułem wynagrodzenia za pracę .

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II i III wyroku z uwzględnieniem wyniku sprawy na podstawie art. 98, 100 i 108 § 1 kpc , uznając że żądanie powoda zostało uwzględnione w 23%, a pozwany wygrał proces w 77%, a tym samym pozwanemu przysługuje zwrot kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 77% stawki wskazanej przez Sąd Rejonowy tj. kwota 2073zł ( pkt. II wyroku).

W myśl więc art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t.: Dz. U. z 2016 r., poz. 623 ze zm.) nakazano pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Opolu kwotę 519,84 zł tj. 5% od uwzględnionej części powództwa , na którą składa się opłata od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy prawa.

W pkt. III wyroku zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1481,10 zł tytułem zwrotu części kosztów w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym . Powód poniósł koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym ( po 1350 zł , łącznie 2700zł) , pozwany koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym ( po 1350 zł , łącznie 2700zł ) oraz opłatę od skargi kasacyjnej 30 zł. 23% kosztów powoda to kwota 621 zł , 77% kosztów pozwanego to kwota 2.102,10 zł . Sąd zasądził na rzecz pozwanego różnice w kwocie 1481,10 zł tytułem zwrotu kosztów w postepowaniu apelacyjnym i kasacyjnym .

sędzia Katarzyna Wiatrak sędzia Jolanta Madziała- Stysiak sędzia Tomasz Wierzchowiec